میآیی و دیدگان ام البنین
روشنای سپیده دمان را به لبخند می نشیند
و زمین ، طپش های قلبت را به مبارک باد می آید
و نامت، کلید زرین درهای بسته است
تو از دست و زبان بسته ما،
قفل میتکانی که باب الحوائج ت خوانده اند
دستانت، لحظه های خونین عاشورا را برادری میکند
فرات، شرمسار همیشه چشمان تو است
که هنوز اینچنین سرخ،
دقایق خویش را مویه میکند.
میآیی و شمشیرهای گستاخ تکه تکه میشوند.
آمدنت، فجری است بی غروب نگاه کن
چگونه بر بیرقهای عاشق
حک شده ای؟!.
خوش آمدی، عباس!
خوش آمدی، ای که نامت
مشکهای تشنه را بی تاب تر میکند
و خیمه های عطش، پایمردی ات
را قرنهاست به ستایش نشسته اند!
تو را که میگویم، اُبهتی علوی،
مویرگهای جانم را میلرزاند.
صدایت میزنم؛
آنچنانکه خاک و باد و آب و آتش،
شبانه روز به جستجوی تواند.
یا عباس! زمین بی تو گویی
مچاله در حصار خویش است!
یادت، تا آسمانهای فضیلت و عشق بلندم میکند
و من، سرخوش از لمحه مقدست،
در شکوهی بی بدیل، غوطه میخورم.
بر آستان شریفت پرندگان ارادتم را به پرواز میخوانم
و قدمهای ارجمندت را بر دیده میگذارم
مقدمت مبارک
جشن میلاد امام چـارمین آمد پدید
درباره این سایت